مدت‌هاست که خانه‌های یک طبقه‌ای و حیاط دار جای خود را به آپارتمان‌ها و خانه‌های چند طبقه داده‌اند. تعدد مالکین و عدم امکان آشنایی آنها با یکدیگر و درنتیجه دشواری در تصمیم‌گیری در مسائل مربوط به ساختمان، اصلی‌ترین مشکلی که همواره ساکنین آپارتمان‌ها با آن مواجه بودند. با افزایش جمعیت شهرها و بالا رفتن تعداد آپارتمان‌ها، ضرورت وجود قانونی یکسان ، که به هماهنگی روابط میان ساکنین بپردازد احساس می‌شد. برای اولین در سال ۱۳۴۳ قانون تملک آپارتمان ها به تصویب رسید، این قانون سپس در سال ۱۳۷۶ مورد اصلاح قرار گرفت تا هدف «فرهنگ آپارتمان نشینی» را به نحو بهتری شکل دهد. در این مقاله به بررسی مهم‌ترین مسائل مطرح شده در مورد قانون تملک ساختمان ها می‌پردازیم.
قسمت‌های اختصاصی و مشترک ساختمان
این قانون، تملک ساختمان را به دو قسمت مالکیت قسمت‌های اختصاصی و مالکیت قسمت‌های مشترک تقسیم می‌کند. قسمت‌های مشترک قسمت‌هایی از ساختمان است که به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم مورد استفاده تمامی شرکا هستند و حق استفاده از آنها منحصر به یک یا چند واحد مخصوص نبوده و به کلیه‌ی مالکین «به نسبت قسمت اختصاصی که مالک هستند» و به صورت مشاعی تعلق می‌گیرد.
تأسیسات مشترک
مانند سیستم گرمایش و سرمایش مشترک، انشعاب برق مشترک، آسانسور، راهروها و راه پله‌ها، لوله‌ها و سیم‌های برق، اسکلت ساختمان، پشت بام، در و پنجره‌های قسمت عمومی، حیاط، نمای ساختمان و … همگی جزءِ قسمت‌های مشترک هستند. قسمت‌های اختصاصی، قسمت‌هایی هستند که برای استفاده‌ی انحصاری مالک ملک معین یا قائم مقام او، به طور مثال مستأجر، تخصیص یافته باشند.
قسمت اختصاصی متعلق به مالک است و می‌تواند در آن هر تصرفی که بخواهد انجام دهد، اما هیچ‌یک از مالکین حق ندارد بدون موافقت اکثریت سایر مالکین در محل یا شکل در، یا سردر، یا نمای خارجی در قسمت اختصاصی خود که مرئی و در منظر باشد، تغییرات بدهند. دقت کنید که وقتی شخصی مالک قسمتی اختصاصی از یک آپارتمان است، مالک بخشی از قسمت‌های مشترک نیز هست و این دو غیرقابل تفکیک اند. پس نمی‌توان ملکی را بدون قسمت‌های مشترک به شخصی فروخت و وقتی شخصی مالک قسمتی معین از یک آپارتمان میشود، به صورت قهری و اجتناب‌ناپذیر مالک قسمتی از بخش مشترک نیز خواهد بود.
تعیین مدیر یا مدیران
هنگامی که آپارتمانی دارای مالکین متعدد است باید برای اجرای قوانین از طرف
درباره این سایت